0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1292
Okunma
Öfken, damar bulup karışır kana,
Bir beter olursun, kalınca zorda.
İnsan olduğunu anlatır sana,
İçindeki çocuk ağladığında.
Düşersen içine, kuyu misali,
Ve Yusuf değilse yoldaşın, orda.
Döndükçe dolaşır dünyanın hali,
Kem günler bahtını bağladığında.
Bekle ki; gelecek. Derler ki; yarın,
Böyle avunurlar, kalanlar darda.
Tuttukça biriken o gözyaşların,
İçinde sel olup çağladığında.
Kabuk tutmaz yaran, sen kaşıdıkça,
Erguvan kahırla açar baharda.
Kurtulmak istersin bundan cesurca,
Ruhunu acıyla dağladığında.
Muğlak ve kötücül düşüncelerin,
Zehr’’etmez hayatı kalır kenarda.
Onları yedi kat altında yerin,
Uzakta tutmayı sağladığında
