ZİNDANDAN BİR SEDA...Tepeden asıldım kelimelere medet umarcasına, Ben mi sözcüklere asıldım, sözcükler mi beni dibe çekti, Bilemedim... Hangi ucundan tuttuysam anlaşılmak adına cümlelerin, Anlayan mı olmadı, mânâ mı semte uğramadı, Çözemedim... Yüreğimin telvesi çökmüşken hayatın dibine, Karanlık sermişken postunu sîneme, Kifayetsizlik yerleşmişken dokunan her ele, Gönlüm mü isyandaydı, benliğim mi hoyrattı, Dizginleyemedim... Sarmallaşmış tek düze hayatların, Sürüye uymayan yaşantısıyken dünyam, Ezber bozan eylemlerime, Revâ görülmüşken cüzzam, Ademler mi kirliydi, havvalar mı kirletendi, İdrak edemedim... Vicdanın üzerine toprak atarken her bir can, Çarmıhta inlerken merhamet feryâd/figan, Tırnaklardan damlarkan kirli bir kan, Elim mi dokunmadı yüreklere, can/lar mı uzaktı ellerime, Göremedim... Ne benim gözümle baktı adem dünyaya, Ne benim gönlümle dokundu insana, Çirkeflik saçılmışken her yana, Hayat mı tutsakdı, toplum mu zindandı, Kabullenemedim... TÜLAY YILDIRIM EDE |
Yüreğini kalemini ayakta alkışlıyorum
Kalemin susmasın
__________________________________________________Saygılar