bir kaç hafta önce
annemin yıllar önce çekilmiş
bir fotografını buldum
rastlantıyla
tozlu bir rafın arasında

sahifelerindeki tozlu
çoktandır açılmamış eski bir kitabın arasında
çocuklar ve çocuklarıyla
güneşta otururken çekilmiş
sanırım bir yaz günü
sanki bir şeyi başarmış olmanın
mutlulugu vardı gözlerinde
yüzü kıpkırmızı gülümsüyordu
güneş gökyüzünde parlamakta
ayak uclarında bir kaç köpek uyumakta
sessiz ve sakince
zamanın uyudugu gibi her fotografta
annemin yüzünde birikmiş tozları sildim
yavaşca ve büyük bir özentiyle
sildikce daha da belirdi yüzü
bu tozlar sanki hırçın inatçı
çocuklugumun anılarını
annesini benden saklamaya çalışıyordu
inatçı sisler gibi çevirmişti sanki her tarafımı o anda
arkada yeşil park agaçları
küçük ..bodur park fundalılkları
ve çicekler
tozları sildikce yavaş yavaş beliriyordu
kimi daha yeni budanmış gibi
kimi de uzamış bosboylu
daha da büyüdü gölgeler tozları sildikce
bir kaç çocuk bir gül agacının dibine egilmişti
yaz alabildiğne gelmişti besbelli
gölgeleri güllerin gölgelerine karışmaktaydı
şaşırdım kaldım
tozları sildikce çıkan gerçekler karşısında
bazı düşünceler geldiği gibi
hemen uzaklaşıp kayboldu
aklımdan
yaz bitmek üzereydi
sonra sonbahar gelecekti
her zaman ki gibi
çocuklar ve annem
bronz toprak renginde
parlak birer anı
birer nokta gibi kalacaktı
tozlarını sildiğim o fotografta
tıpkı uyuyan
ve hızla geçen zaman gibi