düş kuramayan kelimeler kenti




....




çocuklar düşlerdim oysa
rayları olmayan bu kentin
tren istasyonuna koşan rüzgarıyla
azıcık baharlar toplardım en uysal şarkılardan
ve kimsesi olmayan yaşlı kadına verirdim
gülümseyişinin yanından vururken ikindi vakti
bilirdim
kaybolmuş ruhlar gezerdi yapmacık korkularda
pencerelerin önüne yığılırken genç kızın susmaları
saçının teline çarpar geçerdim
hiç uyandırmadan hayallerini
öyle büyük boşluklar vardı ki
kurulan saatlerin tik tak sesleri arasında
o boşluklarda boğulurdu gece
ve hiç umursamadan atlardım siyahlara
çekerdim son solumasından önce geceyi
öylesine aşklar uğrardı bazen kapıma
anlardım günü birlik gelen sevdayı
önce susardım kendi içimdeki çocukla
ardından yumuşak bir sözle
hoşça kal derdim daha merhaba demeden
belki de
uygunsuz sevmeler besliyordum kimselere göstermeden
acısını sakladığım kadınlar oluyordu göğsümde
şiirler yazıp kağıttan gemilerle yüzdürüyordum boş hayallerde
sonra gerçek oluyordum bir adamın ölümünde
ağlayan bir rehineci dükkanı devriliyordu hıçkırıktan kente
keman çalan abilerin arasından koşarak
eski değirmenin rüzgarına boşaltıyordum yağmurları
bilmediğim kadar çömezce gülerek halime
uğurluyordum serçeler doğuşu akşam üstünü
basmadan çiçeklere
öğrendim sonra adam olmayı
adam olup vicdan büyütmeyi
vicdan büyürken
aşık olmayı
en güzel kadın olmuyormuş adam olan erkeğe
adam olan erkeğe tek güzel oluyormuş
en yürekli yerinde sevdiği kadını
ve salınarak yaşlanıyormuş hayat
mevsimler ölüyor yenisi doğuyormuş
keşke dediklerin çoğalıyor
son bir uykuyla bitiyormuş
ardından sağanak maviler topluyormuş çocuklar
ve kurduğum hayallerin düş gezmelerinde
öylesine sulara kapılıyormuş tüm yolculuklar




.....



ne çok yıkıntılar büyütürüz oysa başka zamanlara