Artık şiir yazmak istemiyorum
Zoraki bir hüzün yaratıyor bende
Sanki bütün saadetler peluştan
Sanki hep kahır doğuyor seherde

Ne diye her şiir ağlatır
Nedendir aşkların acılı oluşu
Bakışlarınız neden hep ıslaktır
Neden kuytudur saatinizin her vuruşu

Kesif bir mutsuzluk dizelerinizde
Terk edilmiş şehirler gibi kimsesiz
Hep bir mahvolmuşluk hislerinizde
Gidiniz efendim artık, gidiniz

Oysa güneş her gün parlamaz mı
Çiçekler her gün açmaz mı rengarenk
Göğün mavisi gözümüzü almaz mı
Yapay grinin altında bekliyordur ahenk

Köstebekler bile gülümser şafakla
Ki onlar gölgelerin kahramanlarıdır
Nedir sizin eksiğiniz de
Neden size hep ağlama zamanıdır

Aşk mutluluk yaratır bünyede
Hayatın anlamıdır elbette kabul
Ama tanrı bulunmaz her bünyede
Erdem bazılarında üvey, bazılarında dul

Hiçbiriniz Mevlana değilsiniz, hatta doğan şems bile
Her aşkın sonu allaha çıkmaz
Bazen kula aşık olur da kul
Araya allahı katmaya gerek kalmaz

Kullanılmışlık kokuyor sevdalarınız
Hepiniz eskitilmiş, aldatılmışsınız
Tuttuğunuz saflarda yok olmuş
Kendini yitirmiş saflarsınız

Sufi değilsin ey kul, haddini bil
Tanrının adaletini sağlamak vazifen değil
Rolü bitince zaten defolur sefil
O kafidir, Sen rolüne uymayı bil

Artık sizin olsun boşluklarınız ve gözyaşlarınız
Kaçtıkça kendinize saplanmışsınız
Reyting isteyen azcık ağlasın yetiyor
O en kutsal olanı bile kullanmışsınız

üç kuruş etmez, hayvanın reddedeceği ruhunuz