Her yanımızın kırıldığı bir akşamdı
Oraya buraya vurula vurula yıpranmıştı bedenlerimiz
Aynaya baktıktan hemen sonra içeri kaçıp gözyaşı biriktirdim mendilime
Birileri mi haksızdı ”Niye hep biz” leri yaşatan?
Bilinçaltımız mıydı en derinden kanatan?
Korkuyordum
Korkuyordun
Korkuyordu
Her düşen eninde sonunda nasıl ayağa kalkmak zorundaysa ben de öyle kalktım
Sen kalkmadın, ben kaldırdım seni
minik ellerin soğuktu sanki
olsun

Darmadağılan paramparçalarımızı topladım

Sessizliğin sesini avaz avaz kim açmışsa kapattım
Bilirsin sevmem, havalandırmadan gelen uğultunun inlemesini
Sımsıkı sarıldım
Sarıldık

Duvarın oynak tuğlasının ardında
siyah bir kutu vardı
Tozunu aldık, açtık kapağını

Eskileri karıştırırken içinde
plastik bir şişe bulduk
Seninle, bir elin bir elimde
Nereye sığsak şimdi biz bu sevinçle?

Şişeyi aldın
Gözlerinde pırıltı
yüzünde kocaman bir gülümseyişle


Ben şişeye bakıyorum sense içindekine
Kardeşinde yanaştı yaramazca
Bilirsin
herşeye meraklı kahramanca


Gözlerimiz patlarcasına
”Sihirli olmalı!” dedik hep bir ağızdan!

Tane tane döktüm altın sarısı ince ipek kumu
avuçlarınızın en içerisine

Bu kum ki ta Cojibar’dan
Hemingway’in yaşadığı topraklardan
yoldaş Tamara nın her dile destan
Che Guevara’yla kurtardığı o uzak adadan

Bu kum güçlendirir, direndirir
Ölümle pençeleştirir
Her kazaya karşı korur
Kazandırır, yükseltir
Hem ben yerinide biliyorum
Gider buluruz tekrardan

Hemen bir hazine haritası çizdik
Yolunu yordamını belirledik
Bulmalıydık o kızıl gemiyi
Ne kadar istiyorduk okyanusları geçmeyi

Ama ilk önce iyileşmeli
Büyümeli
Büyütmeli
Durmayan yağmuru dindirtmeli
Bir bulabilsek el fenerini
Bizim için şimdilik yeterli