Ruhumun ayaz yangını...
Bir keman namesi eşliğinde yad ettim mazi’mi
Şöyle izdivaya çektimde ruhumu; Dingin acıları yeniden yaşar gibi Öyle taze Öyle kepaze Kanadıki gençliğim. Gözlerimin buğusundan merhametsiz ne kadar yolcu gelip geçmiş meğer Otogarların faili meçhul cinayetleri Sanki bir benim kalbimde işlenmiş gibi Suçları örtbas edilmiş bütün katiller yüreğimde dans ediyor şimdi. Hayatın neresinden tuttuysam Hangi yönüyle baktıysam dünyaya Klasikleşmiş cümlelerin esaretinde noktalandı tüm bildiklerim. Ve gözlerimi acıttı tüm gördüklerim. Çizdiğim tablolarda gebe kalmış hayallerim ağladı Közü’me asılı kaldı yangınlar Özü’me kan revan ayrılıklar düştü Düşümde çocukluğum öldü. Ne çok dilerdim bir şiir’in isyanına lal olmayı Hüsranım ağıt ağıtken Hicranla uyuduğum gökyüzünü seyreyleyip Huzurun koynunda uyanmayı Bildiğim tüm yanlışları doğrudan ayırıp Acının gölgesine sığınmış yüreklere umutlar doğurmayı. Küstah gecelere sattım hücrelerimi Ruhumda kuduz köpekler sevişti Tenim tertemiz ve masumdu Göğsümde günahsız bebekler uyudu. Kevser Baysal // Yüreği Sürgün |