Aşk ŞiiriHüzün, demirli vapur... Bir gün elbet hasrete yelken açar Yüreğinin yangınıyla birisi Güverteden el sallar... Gözyaşları sel olur akar da Karşısında duramazsın... Gölgende saklanır anılar Sinsidir acı keder Teninin kavruk çilesine Merhem diye saramazsın... Telef olmuş gözlerinle bakakalırsın Geçip giden mevsimlerin ardından... Ne zaman ki geceler kara kumaşına bürünür Hasret’in hançeri sırta saplanırken Mahşerin sokakları görünür... Her aşk bir destandır ki yüreği dağlar Mutluluk dörtnala uzaklaşırken Buna iki kişi ağlar... Ateş düştüğü yeri yakar Yanmadan anlayamazsın... Aşk’ın aklı bir karış havadadır Yanık bir ezgidir küllenen ağıtlar gibi Kucaksız kalan evlatlar ya da Evladına hasret analar gibi... Yanıktır şiirin isyankâr kalemi Dizeleri yanmaktadır... Gidene de kalana da hasretlikler acıdır Ne kadar gidersen git anılar kalıcıdır... Giden, vapurdan dökülen gözyaşı Kalan, rıhtımdan akan nehir Gidenlerin çilesini kalanlar bilir Yar gittikçe karanlıklar çoğalır Yar gittikçe yürekler erir... Dalında kumrular sevişir çınarın Gece gündüzüyle oynaşır Siyah, beyazdan griyi doğurur da Bir tek âşıklar yalnızca mahşerde kavuşur... Hüzün, demirli vapur... İsmail BOYRAZ |