Piç
sabah ezanı saatleri minareden feride diye bağıran şu çocuğu asın
ellerimde isot nasırı kiliselerde matemi tutulur her sela’nın suretimde kaybettin diyen bir Kadın kim doğusunu kanattı yalnızlığın orta yerinde zikredilen feride adlı yosmanın öyle bir düştümki balçık başkalaştırılmışlıklara durması lazım şakağımda yoksunluk inşa eden soğuk yüzlü usturanın evhamsız bir tebessümü kaldı ’kurtarın bir ekmek arası kalan neşesini urfada senfonik silüetiyle sevişmeyi tüketen Kadının piçlik iliklerime ilişmiş/belli değil baba bildiğim dna’sı yaratanın ressamlar tuallerine görkemli bir "bensizlik" çizmiş bu kez hiç gereği yok ağlamanın Gökhan Gök |