yıllarca içimde demleyip
sakladıklarıma şimdi yabancıyım,

başka yataklarda döllenip
rengi değişen ağır kokulu
yolculara benzemişim artık.

kırık dökük sevgilerime bile
esneyecek gücü
göremiyorum onlardan.

o bir zamanlar küçük bir dozundan bile
fırtınalar koparıp nemalandığım
heyecanlardan çok uzağım.

neden devrildi hangi hataya meyil verdim ki;

ruhumda kurduğum bütün minareler
yıkıldı bir bir.

kimin öğüdüne takıldı
aklımın hücresi
anahtarlarını kaybedip.

ruhumda dönüşüme uğrayan
hangi köklerden habersizim

ağzımda şişmeye başlayan küfürlere
kırmızı şişeler hediye edip,

kokuşmuş iftiralar
emanet etmek istemiyorum.

şimdi yüzüme baksanız,
suratı sirke satan
acayip bir gölgeyim
varlığı yalnızlığa bölüşülen.

bazen soruyorum kendime
karanlık şehirlerin meydanlarında
gezinen onca sirk maymunları varken
neden ben Tanrım ;

kanla kemikle ve etle örülmüş
bu bedenin zamandan aldığı
koparmaya çalıştığı sermaye ne ki;

kader zaten süpürmemiş mi
bütün kötülükleri
bedeli ödenmeyecek mi
aldığım her nefesin karşılığı

o zaman neden içimde ki sırlara
şimdi ölesiye yabancıyım
ve neden hala direniyorum ki
bu anlamsız dünyanın
yalancı tüccarlığına,

bu benim oyunum;

aklımın yokuşlarında beslediğim
kara rüzgarların
bıraktığı kirli gün batımları
bırak benim dudaklarımın
arasında çözülsün.

ölüme çırpınacağım gün
acı gözlerimin mezesi olsun
iyi olmaktan bana
kanat çırpacak beyaz kanatlı kuşlar
nasılsa müjdelenmiyor.

AĞLAYAN NİSAN