Kaybolmuş Aşkımız
sancısı kıvranırken
doğmamış acıların içimizde sonsuzluğa akarken yüreklerimiz damla damla döküldü isimlerimiz dudaklarımızdan sevgisiz kalan kalplerimiz hançerini batırırken dillerimizin ruhlarına çaresiz nefesimiz kesildi verdiğimiz acılarımızın karşısında gözlerimizin kilidi vurulurken gözlerimize son kez çarpıştı ruhlarımız o sessiz feryatlarımızın içinde sarılırken bedenlerimiz yokluklarımıza sen ve ben parçalanırken yok olan aşkımızda elvedalar ile merhabalar can çekişirlerken birlikte ama yalnız kaybolurken ruhlarımız sonsuz acılarımızda kalplerimiz eridi sözlerimiz kurudu dallardaki yapraklar gibi ruhlarımız döküldü susuzluktan çatlayan topraklar gibi ellerimiz açılırken bomboş ümitsiz kaybolmuş aşkımızın ardından sonsuzluğa |
Ya da kaybolsun diye kendimizi avutuyoruz.
Kaybolmuyor...
Sonsuza kadar yaşıyor galiba...
Zarif bir anımsamaydı, tebrik eder sevgiler sunarım.