Bir değil,
bin yalnızlık şarkısı söylüyor içim
bedbahtlığın,
perişanlığın en ortasındayım
BEN YALNIZIM...



Gecenin karanlığı eşkıya gibi
çökünce şehre
Aklıma da
apansız sevdan geldi miydi bir de
Değmeyin gayrı saltanatıma...



Hani
O eski köy meydanlarını aydınlatan
Tek direkli,
sönük ampullü
Kendini ışıtmaktan bile korkan
Sokak lambaları vardır ya;
İşte
onlara benzer yalnızlığım...
Bırakın,
Bir değil,
bin yalnızlık şarkısı söylesin dilim
Kime ne...



Uçsuz-bucaksız bir ummanda kaybolmuş
yelkensiz
Küreksiz
Dümensiz
Başıboş bir tekne gibi yüreğim...
Ne yana gideyim?
Kime ne diyeyim?
Nasılsa yutacak beni dalgalar
Ve ben yalnızım...




Bırakın,
Bir değil,
bin yalnızlık şarkısı söylesin dilim
Size ne ?



Tarifsiz sızılar var bedenimde
Yüreğe saplı paslı bıçaklar misali
Sevdası hala içerimde
Çekip atsan bir türlü
Çekmesen bir başka...


‘’Söyleyemem derdimi ben kimseye’’


Ve ben yalnızım...
‘’Bırakın’’ dedim size!
Varsın,
Bir değil,
bin yalnızlık şarkısı söylesin dilim...
Kime ne?



Bursa
16 Ağustos 2001