Evvelce başkaydı hep
Bu şarkıların tadı
Her şarkı hatırlatırdı
Mazide kalmış sisli bir adı
Hoparlörden yükselen melodilere tutunup
İşitselliği anlamlandırırdı
Bir kadının
Hüzünlü lirik ve silik yüzü…

Ardından derin bir titreyiş
Tarifsiz bir ürperiş…
Gerisi sığır sessizlik
Gerisi dilsiz çocukluk
Tek günlük ömrüne yenilmiş
Kanadına kezzap dökülmüş
Kelebek ölüsü…

Belki de
Onlar için yazılmıştı, güftenin
Yüreğin anten tellerine takılan
Her bir sözü…

Çoğu kez,
Uzanıp sırtüstü yatağa
Tavan dikip iki gözü
İkigözü’nü gözlerdi
Sevdanın emekçisi, özlemli kişisi
Ya da rüyaları beklerdi…

Ve hep…
‘’Bizim’’ dedikleri bir şarkıları vardı
Ya ilk dans edilirken
Ya da ilan-ı aşk !
O şarkı çalmaktaydı…

Bilinmez ki
Belki de tüm şarkılar
Birileri için yazılmaktaydı…
İşte bu yüzden
Her şarkı hatırlatırdı
Mazide kalmış
Sisli bir adı…

*****

‘’Ah... bu şarkıların gözü kör olsun’’
Artık ne tuzu kaldı, ne tadı…


Moldova,
13 Şubat 2005