Bir Ah..Hiç Tahmin Edemeyeceğin Bir Özlem’e Döküyorum Seni ...Ve İçimden Söyledigim Her ’’Bir AH’ın Sahibi Sensin Sevgili... Suskunluğunla Ölmüşüm de, Bilememişim Kendi Sesizliğinde, Benide Boğmuşsun Yar yamalı, Eksik, Harfler Düşüyor Yüreğimden Her Kelimemde Acının Kokusu Duşuyor Mürekebime Kan Bulaşıyor Beyazıma Ayazıma... Şafağıma... Saf Sevdama... Adına Yazdığım Şiir’lerim ise Kan Kusuyor Artık, Yüreğimin kıvrımlarına Hüsran Sarmış Odamın Dört Bir yanını Yalnızlıgın Sararken Parmak uçlarımı Nikotin iki yandan Kuşatıyor Dudaklarımı ...Ve Şimdi Yalnızlığa terk edilmiş Bir Şehrin ıssız sokaklarında Geziyorum Yapa Yanlız Yosun Kokan kaldırım Taşlarına Vuruyorum Sensizliğimi Sokaktaki lambanın ışığında yanıp sönerken umut’larım Başımı Önüme Eğip... Koşuyorum Mutlu sonu olmayan Bir Yalanın Bağrına Olurda... Olurda, Bir Gün Düşerim ya Aklına Yetim Kalmış Bir Cocuğun Yüzünde Ara Beni SöyLesene Leylim... Nerde Kaldı Beyaza Verdiğimiz sözler Peki... Sabah’ın Ezan Sesleri ile Sözlenişlerimiz ? Hayalerimiz Nerde Kaldı ? Seni Düşününce Yar... Sensizliğin Soğukluğu Şakaklarımda Sızlar şimdi Siyahtan Daha Koyudur Yarınlar Şiir’lerime Düşer ’’Kan’lı Noktalar Birazda Olsa Belki Başarırdım Hani (...) Deseydin Şey işte Neyse... ’’Boşver’’ Ne Önemi Varki... ...Yar Mahmut Öztürk |