hem aklında kalayım
hem de gidebildiğin kadar
uzağa git diyorsun
ben sana kalbinden asıldım
ben senin bileklerine şah damarımdan bağlandım
içinde kaynayan yanar dağı
çaresizliğinden yayılan isyan sanıp
üstüme kapattığın kapıların
anahtarlıkları içinde saklandım
tuz bastım gurur yarama
yeni bir gün
yeni bir umut dedim
katlandım

umut yok derken
kıvrılan dudaklarında küfre dönüyorsa adım
sana masumiyetin katili demez miyim ben
ne kadar arkasında durdun göğsünde ki üç mızrağın
içimde çatlayan her yerden sızıyorsun
boşuna haberim olsun senden deme sakın
ne hükmü kaldı artık beni beklemediğin durağın


mutlaka yaşama eksik bir müjde düşecekti
bu senin bir daha yeşermeyecek sevdansa eğer
her dua adının arkasında
müzmin bir ağıt kalacak bilesin
’kendim ettim kendim buldum’ ne büyük sözmüş
daha iyi anlıyorum
sevdiğim gibi sevilmemişim meğer


söndür şehrinin ışıklarını artık
seni bana hatırlatacak herşeyi ezberimden çıkarıyorum
sus artık
sustur içinde ki karakter kadınını
daha dün avuçlarıma kazıdığım adresini
hafızamdan hatıramdan kaldırıyorum



günlük hayatının küçük ayrıntıları gibi
tok ve pişkin geldin
alışkanlıkların depreşti belli ki
zehir zıkkım bir lisanla
herşey bitti dedin
sanki bir alışverişin tastiğini alacaktın benden
ne kadar da
sıradan bir tavırla söyledin