Gün doğarken çekilir bir yana yalnızlık,
Herkes gülümser hiç ağlamamış gibi,
Gözyaşı dökmeyen bilmez halini,
Ve kadınlar giderken beceremez veda etmeyi…

Hep bir buruk kalır içim,
Kimi sevdiğimden çok ne kadar sevildim?
Belki farklı bir karakterdi kalbim,
Bu opera sancıları kadar seni sevebildim…
Orkestra sustu ve sahneden indim…

Gülebilme ihtimaline karşılık,
Bütün gözyaşlarımı verebilirdim.
Avuçlarıma koyabilmeyi ne kadar becerebildim bilmiyorum,
Terk edilmeyi…

Öğreniyor insan aşkı meşki çocuk yaşta,
Oysa çocuk için aşk nedir ki?
Bu bambaşka…
Mesela bir komşu kızının gözlerine saklanıyor .
Fincan bakışlar…
Ve o kızın seni terk edebilme ihtimaline karşılık,
Sevebiliyorsun.

Saatleri ceplerime dolduruyorum,
Bütün zamanları çalıyorlar,
Ben hiç düşünmüyorum biliyor musun?
Sen niye terk edenleri bu kadar çok seviyorsun?


Her şey seni söyler,
Her işittiğim ses,
Kokladığım bütün parfümler en az sen kadar kokar,
Onlar da henüz ucuz değil,
Bu kadar adi değil aşklar…

Gittiğim her yerde sen varsın,
Hiç bilmediğim bir ülkeye kadar koştuğumda,
Durduğum yerde gözlerine bakıyorum

Sana yürümeyi seviyorum,
Benim aşkım bu kadar!
Koşunca bitmez,
Yürüyünce geçmez,
Gittiğim her yerde sen varsın,
Peki ya aklım ?
Onu hesaba katmayın…
O fezalarda…
İnsan bekliyor işte
Bir gün sana herkesi benzettiğimde,
Yanılıyor olmaktan korkuyor insan…
Ben sana yürüyorum.
Bilmediğim bütün ülkelere inat,
Çık aklımdan rahat bırak...