Ünlü yazar Sait Faik Abasıyanık’ın şu iç döküntüsünü okuyorsunuz.
’’Dünyayı güzellik kurtaracak
Bir insanı sevmekle başlayacak her şey’’
...

İnsanlar tanıdım hem de bir çok insan ,
Kimi zaman renkli dünyalarını paylaştılar benimle,
Kimi zaman da tanıyamadığımı anladım vurdukları darbelerle ,
Ben de bir insandım işte…
Hiçbir zaman sahiplenmedim moru ,yeşili , turuncuyu , pembeyi:
Hep çok sevdim siyah ve beyaz renkleri,
Sonra ben de pişman oldum beyaz her zaman temiz kalmaz ki,
İnsandım işte.Siyah desen toz tutar gibiydi,
Peki bu dünya da bana da yer yokmuydu ki,
Vardı elbette vardı gözlerimin içinde saklıydı.
Uçurtmalar dans ederdi gökyüzünde,
Bir insanın hayali çocuk olmaktı yer yüzünde,
Güneşli günler güzellikler getirirdi,
Hasreti koyardı yüreğime ,
Ben de bir insandım işte.
Kırılan hayallerimi toplardım,
Cam kırıkları batardı elime,
Sonra bir çiçeği koklardım,
Mutluluğu görürdüm gözlerimde,
Ben de bir insandım işte.
Köprüler kurmak yerine duvarlar örerdim kendime ,
Ne gülmeyi öğüt sayardım ne ağlamayı suç kalbime,
Kimi zaman kızardım düştüğüm zaman yere,
Kaldırıp başımı bakmayı öğrendim gökyüzüne,
En büyük zenginliğimin bende olduğunu belki de,
Ben de bir insandım işte.
Bir gün kaç yüzün var diye sorarlarsa bana ,
Aynaya bak göreceksin…
Sonra dönüp diyeceğim ,Dünyanın bütün renkleri benim ,
Sen de bu renklerden birisin vefaya borcun yoksa ,
Sen de insanın ta kendisisin...