Durdum; Ardıma baktım kimsecikler yoktu…


Dağınık bir zamanın ötesine karıştı yine gözlerim.
Çıkmaz sokaklarınca, bir şehir aralandı usulca.
Yıkık evleri vardı, sadece perdeleri havalanan,
Rengarenk desenlerinde, gizlenmiş bin bir nefes…
Nasıl gelmiştim ben buraya
Şaşıracak zaman değildi….
Yürüyüşlerimde eski izler parçalanmıştı,
Kendime benzeyen suretler arıyordum hüzünlerimce.
Şaşıracak zaman değildi…
Topuklarımdan usul usul dizlerime uzanan acılar taşıyordum.
Ellerim bileklerime üşüyor,
Üşümek avuçlarıma tıkanıyordu…


Sus artık!!!
içimdeki köhne yalnızlık…
Sus artık!!!


Şaşıracak zaman değil, diyorum.
Durma!!!
Adımlarım sıklaşsın kavuşmalarıma…
Hüzünlerime hüzünler arıyorum,
Gözlerimde ağla diyecek kara hüzünler arıyorum…
Kıyıda kalmış, saklı çiçekleri gösterme bana,
Onlar su ister şimdi benden …
Yüreğimin terini akıtsam,
Acılarımın yekparesi dolanır boyunlarına…
Bana, zamansız aralanan bu şehrin kederlerini göster…
Kederlerindeki gözyaşı çukurlarını.
Bana benim gibileri göster…
Dizlerimdeki sızılar yüreğime kadar yorulmuşken…
Bana tüylerine güneşi ışıyan kuşu değil.
Bana bulut tarlasındaki maviyi değil…
Şaşırma öyle!!!
Şaşıracak zaman değil, diyorum…
Bana tıkanan bir hıçkırığın harda ayaz, ayazda kor yanımı göster…
Hüzünlerimin terfiini, bana kara hüzünlerimi göster…



ALEV ERSÖZ YÜKSEL (07.12.2013 01:20 Akhisar)