Yağmurun ellerinden geçerken bir mevsim...
Issız bir uğultuda,can verir günlerim...
Kazılmış suretime ayrılıkların yorgun izleri....
Ve, Zaman her defasında yenilerken kendini...
’Ben’ bir ’Sen’in içinde hiç göz kırpmadan yaşarım...


Açık siyah bir gece indi, penceremden içeri…
Suskun bir heykel edasıyla; Gölgem,
Kıpırtısız duruyordu, koyu beyaz bir duvarda…
Bedenim de, gözyaşlarım kadar halsizdi…
……..
Oysa,
Elime kaldırsam, tavana değecek kadar uzayabilirdim…
Gözlerimi kaldırsam, yüzüne değecek kadar ürperirdi ,düşlerim…
Peki ya, yürümeye kalksam…
Gece…
Gölgem…
Yabancı bir şehir…
Issız bir cadde…
Hani sana gelecek bir yıldızı bulsam, tutunsam bir köşesine,
YÜREĞİM KİRPİKLERİMİN ARASINDAN GEÇERKEN,
En dokunaklı duamı etsem…
Haykırsam yokluğunca göklere…
…..
DİNDİREMEDİM UZAKLARDA SENSİZLİĞİN SANCISINI

ALEV ERSÖZ YÜKSEL