Rujun Değmiş İzmarit
Ona bir şeyler mırıldan
Başını kaldırmaksızın, toprağı Ömrü son bulmuş yaprakları Taşları, sürüngenleri, çiçekleri... Öldürmek için Mahcubiyetini suskunluğun. Yüzünü gizleyince dumanlar Bir de izmarit bas kağıtlara Rengi kalsın dudaklarının. Üzerine eğilmiş güneş sızıntıları Cilveleşir masası boyunca Desenler, renkler, saçları, bahset ona Rujunu ödünç verdiği izmaritten. Kıskan, çünkü; Öpüşmeler gizli kalmalıydı Örtüsü altında gecenin, gündüz Ve saatler boyunca, hissedilir İlkbahar. Saklı bir cümbüş. Tutarım elinden Biz kalkar gideriz, Geride rujun kalmış bir izmarit. Yürür gideriz. Bahattin BERKDİNÇ |