O BİZİM ÇOCUĞUMUZDU
……
Akıttığı her bir damla yaş, gözlerindeki anlamlı bakışları gizlemeye yetmiyordu, Ufacık bedeninde, o koca yüreli omuzlarında , yaşından büyük yük vardı sanki. Minik elleri ayazdan kızarmış, üşümüyordu hayata inat… Bir yanı sevgiye, şevkate, ve bir yanında... anne kucağına hasret saklıydı. Elinde mendili ama göz yaşını silemez olmuştu, Akıtmıştı içine acıyı, yoksulluğu, kimsesizlik ile çaresizliği damla damla… Her damlası ruhunu kanatmış, Kader demiş, boyun bükmüştü belki de yaşadıklarına... Kimi zaman tok ama çoğu geceler aç yatardı belki de, anlamlı, ürkek bakışları vardı üzerimde , bir baktım… ama bir daha bakamadım, bir şeyleri koparıp almıştı sanki yüreğimden. Bir bayram sabahıydı, gözlerimin termal kamerası alanına girdiğinde , o minik beden... Yalınızdı, çaresizdi, kimsesizdi, kim bilir hangi fırtınalar yıkmış, tarumar etmişti gönül bahçelerini… Bayramdı ammaaaa bayram onun neyine? Hiçbir anlam ifade etmiyordu diğer soğuk kış gecelerinden… Çocuktu, yırtık lastik ayakkabı, yamalı elbisesiyle, çaresiz gözlerle bakıyordu ... bakışları bir başka anlam yüklemişti körpe yüreğine, Bir damla daha süzülmüştü gözlerinden, kan kırmızı yanağına. Bir köşeye büzüşmüş serçe misaliydi, ürkekti, yüreği buruktu, çaresizliği haykırıyordu sank yüreğime... Bakmaya utanmıştım bir an, gözlerimi saklamıştım, utandırmıştı insan olduğuma beni… Sonra bir daha bakmak istedim, kaldırdım başımı… soğuğa yenik düşmüştü körpe yüreği, olduğu yerden kanatlanıp uçuvermişti... Bayram onun neyine? Kim bilir Kaç bayram geçmiş,? farkedilmemişti bile... gözlerimden bir damla kan, acıtmıştı yüreğimi, utanmıştım kendimden on an… O BİR SOKAK ÇOCUĞUYDU AAAMMMMAAAA bizim çocuğumuzdu. EVET ... O BİZİM ÇOCUĞUMUZDU… KOÇAK 2002 İstanbul Not: Resim Alıntıdır |
ürkekti,
yüreği buruktu,
çaresizliği haykırıyordu sank yüreğime...
Bakmaya utanmıştım bir an,
gözlerimi saklamıştım,
utandırmıştı insan olduğuma beni…
KUTLUYORUM DİZELERİNİZİ..
SEVGİYLE KALIN..