Tramvay Durağı
iki elin parmakları defa
aynı şiirin en ürkek terli en kederli dizesinde buluştu kağıt kuşlarından öpüşmekten alfabeler yaratan kan oturmuş dudaklarımız o an farkına varsak nefesimiz kesilir sonuna (-) kondurabilirdik soluklarımız birbiriyle tamamlansın diye sen de bilebilirdin yarım kalmasa bu gökyüzü böyle iyi böyle güzel onu zapteden kiremit kırmızılarıyla zorla boynundan öpmeye yeltenen biriken yağmur sularına yansıyan yüksek karton apartmanlar olmasa salonlarından tramvay geçmeyen evleri sevmeyebilirdin karton apartmanları da maket bıçaklarıyla tekrardan şekillendirmek geçebilirdi aklımızın ucundan sunu aşk sadece bir zamanlama hadisesi ikimizin beş dakika arayla, farklı tramvaylarla fırlatıldığımız dünyadan kaçması başka nasıl açıklanabilir ki |
beğeniyle okudum
tebriklerim kalben
selam saygımla.
diyarı gurbet tarafından 11/16/2013 5:20:49 PM zamanında düzenlenmiştir.