Kalınca
Ufuk çizgisine değdi parmaklarım
Bütün parmaklıklar aralandı Gün ışığı derlermiş, Bir şey sızdı içeriye Gözlerimde dondu zaman Aynalar kırıldı Kekeledim, bocaladım Çekildim korkup Gittiğim her yere Beraberimde gelen bir gölge Duyduğum uğultuların ortasından Yükselen o ses Bu şehri de terkediyorum hızla Ardımda yangın yerleri bırakarak Uzuyor sakalı pişmanlığımın Üzülüyorum Gafil avlandım karanlığa Kısacık sürdü parıltım Yenildim kendi düşlerime yine En zoru kabullenmesi En zoru susması aslında Söndürmesi mumları Islık olup kıvamsız Notasız nakaratsız Çalınması en zoru Lokum var mendilimde Umut var biraz da Gök gözlü çocuklardan Yarınlar var Mektup var sıladan Kahır var sitem var Biliyorum Kapanacak masalsı öpücükler var... |
Hiç sesiniz soluğunuz çıkmıyor . İyi misiniz ?
Dostlukla