I.

hangi coğrafyadan çıkıp gelmiştin şiirime
kristal besleyip barındıran o kömür gözlerinle
belki sarılıp yatağındaki mavi düşlere
hangi çağlayandan akıp gelmiştin sesime
söyle ne olur yüreğindeki gamze söyle…

görüyorsun işte zamansız tutuklanıyorum görüntüne
her masada yokluğun her köşede devrilmiş şarkılar
hangi kente gitsem sokakları bir sana bir sana çıkar
ben ağlarım sende sapsarı bir sonbahar ağlar
anla ne olur bilincindeki gamze anla…

nasıl bir ezgidir bu...ne çalabilmiş ne de söyleyebilmişiz
bir hüzün bozgunuyum kokuyorum öpme beni uzaklaş
kaldırımlar telaş...olsun sevdiğim sen yine gel bana sataş
akşamdan kalma bir sarhoş aslında bu hayat
ve ne vakit ayılsa üstümüze kusan
gidiyorum ihalesi yok bu sevinçlerin
gidiyorum hikayesi yok bu şiirlerin…

kendime yeni kovulacak yerler bulmalıyım
terkedecek bir sevgili
yüzüme kapanacak bir kapı
hiç yoktan beni vuracak bir serseri
her kadın gibi sen de aynada parçalamıştın gözlerini
bir mevsimdeyiz ki yaşanılan hiçbir şey yok mezarlığı sanki
çiçek yok kefen yok ceset yok mahşer meydanı bomboş düzlük
anılar desen kim vurduya gitmiş kara kaplı bir günlük
zifir zehir bir günlük…

ne demiş bir at sevdasına

göğsüm bir ceset katısı sensiz bu çayırlarda
beynim kan tarlası talan bağı
iliklerim fırtınaların süpürdüğü sazlık
vurulmama menzil var dayan gözlerim
dayan gözlerim ben de dayanırım.
dağı dağa çarpıp ta tepe bile etmediysek
suç ne toprağın ne göğün ne de kuşların
kardelenleri bahar tanrılarına verdiysek
yaz ne senin ne benim ne de anıların
neye gülmüşsem bırakın yüklemsiz kalsın
ben havamı sulardan çekerim
meraların içinde demir bulsam
ben bileğin incir diye
dişlerim çatlayana kadar o demiri tırnaklarımla sökerim
koşumlarımdan çıkmışım dizginimi tükürmüşüm ey kancık geçitler
nerede bir yıkım nerede bir göçük her karesinde
ve her keresinde sek sek oynuyorum
yola mayın mayına fitil fitile ip ipe boyun olmaya
yaraya tuz tuza göl göle maya çalmaya...menzil var dayan gözlerim
yarasalar uçarmış canıma aş tutarmış koyaklar ne çıkar
ne çıkar ulan ne çıkar
karaköyden bir pezevenk çıkar tarlabaşında bir yosma
neyse insanoğlu ben bulaşmayayım sizin çarkınıza…

menzile ne var dayan gözlerim
başını çevirme geriye
yorma yüreğim

demiş ve düşmüş yere…

şehirler düşmüş ülkeler düşmüş…

gidiyorum gözlerimden gözlerin düşmüş…



Mert Metin