kaya dibinde bir çocuk adımlarının ökçesi kanıyorbulut gözlü çocuklar ağlıyor kanayan parmak uçlarında hayalleri yokluğun kara kaplı defterinde adları sanları ise hiç yok köyde çocuk olmak işte yokluğun adı adsız çocuklar kara buğday ekmeği azık sırtında içiliğin entarisi ezikliğini hala duyumsuyor yokluğun adı çocuk çocuğun adı ise hiç yok adsız çocuklar kum fırtınasına tutulmuş gibi zaman avuçlarından dökülüyor üşüyor hayalleri üşüyen parmak uçları filizleniyor yeşermek istiyor ve yazılmak kara kaplı deftere adsız çocuklar kaya dibinde bir çocuk adımlarını ökçesi kanıyor meçhule doğru yol alıyor ağır aksak yürüyor hayalleri dal veriyor üşüyen parmak uçlarında ve bir çocuk büyüyor attığı her adımda ardında bıraktığı geçmişini görüyor mahmudiye düzkaya |