Bu satırları çocuğumun hasta olup ta, eşimin görevde ve çookk uzaklarda olduğu bir gece de oğlumun baş ucunda nöbetteyken yazmıştım.
O ruh halimle hiç değiştirmeden ve düzeltmeden ekledim.
Bu ifadeleri değiştirip çok daha güzel bir yazılım çıkarabilirdim.
O zaman, bu içimin şiiri olmazdı değil mi?
Saygılarımla dostlarım.

Kör kuyulara attım gönlümden her şeyi
Sarıldım söğüt dalları misali sana
Çaremsin gibi
Olsan da uzaklarda
Yetiyor sesini duymak bile telefonun ucunda

Gök yüzüne her bakışımda bilirim ki
Gördüğümü seninde gördüğünü
Saatler farklı anları gösterse de
Bilirim ki
Aynı vakitte aynı duyguları hissedişimizi

Bir çatı altında olamasak ta bilirim
Aynı gök kubbe altında olduğumuzu
Aynı yer küreye ayak basıp
Gönlümüz bir yaşadığımızı
Bilmelisin bundan seni çok özlediğimi

Bak şiir yazıyorum yine ayakta oluşum bu sebeple
Ağlamıyorum hiç te ağlamayacağım inan bana
Herşey mükkemmel buralarda bıraktığın gibi
Yarın mesaim var artık yatacağım
Ne kadar uyuyabilirsem yokluğunda

Seni hep düşündüğümü bil emi?
Birde beni sevdiğini bildiğimi bilmemi
İşte bu kadar ey sevgili
Bildiğim her şeyin en değerlisi
ve en güzeli....

*Kiraz Çiçeği*
GöNül.2001-ANKARA