Ters köşeye yatırdı bizi şiir.
O kadar hoş bir girişi var ki...
Arkamıza yaslandık,
en güzel mutluluk tebessümlerimizi takındık,
güzel bir aşk masalını okumanın zevkini tatmaya hazırlanıyorduk ki;
çekip gittiği haberini aldık hayırsızın.

Sonrası,
malum...

Hüznün,
hafifletici sebep sayılan edebi güzelliklerle sunuluşu...
Kaderin, yüreğe sapladığı hançer yarasının,
bin bir türlü derman ile tedaviye çalışmak...
Zor iş...
Önce kanı durduracaksın...
Mikrop kapmasını önleyeceksin.
(Bu mikrop, dünyadaki en büyük ve öldürücü mikroptur. Aşk mikrobu.)
Sancısını dindireceksin.
Yarayı iyileştireceksin.
Yara izine estetik yapacaksın...
harcadığın zamanı telafi edeceksin...
Zor zanaat...

Bütün bunlara,
çekilen bu ızdıraplara rağmen,
öldüremezsin içinde sevdayı.
Bulaşmış ya bir kere,
söküp atmak imkansızdır.

Çok değişik bir şiir olmuş.
Güzel olmuş...
Okunası olmuş...
Hüzün ve buruk bir tebessümü beraberce taşıdı dudaklarımıza...
Güzeldi...