Yorgun bir Cuma akşamı...
Haftanın son günü değil bizim için...
Öbür gün de son değil, daha öbür gün de...
Başımızda,
hala,
akşama kadar taşıdığımız baretin ağırlığı var ve
gözlerimizde yorgunluğun izleri gezinmekte...
Kur yapmakta zaman uykuya...

Ama,
bu güzel şiiri yorumlamadan yatmak da,
sözün doğrusu,
haksızlık olacaktır...

Her cümlesi,
her satırı güzel...
Aşkın hüzünlü yüzünü resmetmiş şair...
Güzel de resmetmiş...
Hangi düşünceye,
hangi duyguya yorum getireceğini şaşırıyor insan...
En iyisi,
son bölüme takılı kalmak,
son bölümü yudumlamak usuldan.

''Anladım ki sevda girdiğinde çıkmak nasip olmayan bir deniz
içinde yüzen balıklarla o müthiş hazzına varamadan
boğulmak alın yazım...''

Ne çok insan düşmüştür bu aşk denizine...
Ne çok insan, büyük hazlar yaşamayı hayal ederken,
boğulmanın alı yazısı olduğunu fark etmiştir...

İşin ilginç yanı ne biliyor musunuz?
Bu deniz, sihirli bir deniz aslında.
Nefesiniz tükeniyor,
ciğerlerinizi su ile doldurmaya başlıyorsunuz,
tam teslim edecekken kadersiz ruhunuzu,
bir el tutup çıkarıyor sizi sudan,
suni teneffüs, kalp masajı flan derken,
hayata geri döndürüyor.
Dönmesine dönüyorsunuz ama,
yuttuğunuz o tuzlu suyun tadı, dudaklarınızdan asla gitmiyor.
Ve,
o denizin sularına kapıldığınız fırtınalı zaman dilimleri bir de...
Ders alıyorsunuz...
Acıyı tadıyorsunuz...
Ümitlerinizi kaybediyorsunuz...
Ama,
yine de aklınız aşkta oluyor...
Mazinin karanlık sularındaki zalim fırtınanızda...

Güzel şiirdi şairim...