BÜYÜMEK YETMEDİBüyüdük... küçüldü dut ağacı tırmanırken kedi gibi dallarına çıkasımız gelmedi terkedildi eski konak çocukluğumuz eskidi iki dal arası gerilen çamaşır ipi varlığımızı çekmedi düştük büyüdükçe dizlerimizdeki kan hakiki acımız tuzdan değildi büyüdük ama büyümeyi sindiremedik belli ki toprağa serdik sevdiklerimizi kaç bahar geçti hiç biri tek dal filiz vermedi büyümek yetmedi istediğim o mızıkayı hayat denilen mızıkçı getirip çocukluk elime vermedi... Kimseye söylemedim ağladığımı Bir Allahın kulu Yastığımın altına sakladığım kederli sesimi işitmedi... A.S.R.A.N. |
çarpıcı benzetmeler..
keyifle okudum..
tebrik ederim..
saygılar..