KÜLLENMİŞ YÜREKLER
Beni küllerde ara
Hele bir üfle
Üfle kararan bulutları
Ve beni yağan yağmurda ara.

Bulamadım diye üzülmene gerek yok.
Islanmıştır diye düşün,
birilerinin kirpiklerinde bulutlar
bir an gözlerinde
yorgun umutlarla düşerken toprağa.

Sen;
bir kere daha ümit eder,
dilek tutar, koşarsın gökkuşağının altından.
Çelik zırha bürünmüş katrelerin açar.
Bir gül gibi göğsünde hançerlenen
deli sevdan düşer toprağa.

Ve yine;
dün dünde kaldı de
mabedim, doğum sancım, yürek sızım, Umay’ım.
İsyan etme, yüz çevirme yüreğim.

Bakır rengi alsa bile gök kubbe,
sicim sicim boşalsın yağmurlar gözlerinden,
varsın yıkansın bedenim dersin.

Kirlenmiş ruhum senin eserin.
Öyleyse beni yangınlarda ara.
Bulamadın diye üzülmeye gerek yok.
Küllenmiş diye düşün birilerinin yüreğinde.
Kurtarmaya çalışma anıları,
kıvılcımlar var hala buğu tüten küllerde.

Ve sonra;
Dumanlar tütüyorsa sevi bahçelerinde,
yanmıştır dikenleri katrelerin.
Kurtardıkların olacak keşkelerin.
Bedel öderim diye düşünme.
Umut et yaşamak istiyorsan “aşk’ı”.
Korkma yangınlar çıkarmaktan.

Diz çök secde eyle,
kutsalın bil dünde bıraktıklarını.
Korkma, yangınlar çıkarmaktan.
Hele bir üfle,
Üflei üflei üfle
en büyük “aşk’lar” küllenmiş yüreklerden çıkar.
Ve buna bir kıvılcım yeter…
Hüma Efkan