yoksul dostum bir usül değişikliği yapıp ismini ilk dörtlüğe koymuş. Dolayısıyla son söyleyeceğini de ilk söylemiş; "bir gelince akla, pir takılırım, oysa pir mir değilim sadece öyle takılırım, aşıklarda beni vuslatta sanır örnek alırlar" demiş.

İkinci dörtlüğe anlam olarak girmeden önce, oradaki bir sorunundan bahsetmeden geçemeyeceğim. Geceler ve geç eler tamam ama meç eyler olmamış yoksulum. O eyler kelimesindeki "y" harfi var ya, sırıtmış dostum. Aklımın erdiği kadarıyla derim ki o kelime yine -eler ekiyle bitmeliydi.

Gel gelelim manâya; İkinci dörtlüğün ilk üç dizesi hemen her insan için geçerli, ama dördüncü dize var ya, "bakın ben aşık değilim, aşka köleyim" demiş. Aradaki farkı herkesin kendi anlayış deryasına bırakıyorum.

Devamında "ağlamadığım zamanlar kendimi suçluyorum" demiş, "ve her şey o kadar karanlık ki benim için, bildiğim tek beyaz aydır" diye sitem etmiş kadere. Yalnızlığı o kadar net ve derin hissetmiş ki, kendini yalnız hissedenler eğer benim gibi değillerse yalnızım demesinler demiş.

"Yaşlandım, ölüm yaklaştı, sözü var gelecek ama aha şuramdaki ağrıma rağmen halâ sesimi duyup gelmiyor. Oysa miskinleştim, uslandım ve artık iyice yavaşladım...."

"Artık her şey puslu, gerçekte de mâna da da hiç bir şey net değil, kendimi sorguluyorum. Bu sorgulama o gün ki sorgulamanın yanında çok masum kalır biliyorum. Ancak ölüm vakti gelene kadar mesulüm... Ta ki, takındığım süse kadar" demiş...

Eh yoksulum, bende diyeyim ki;

Felekler, indinde çark olsun diye
Bütün mahlukata fark olsun diye
Aşkın ateşine garkolsun diye
Adem'den bu yana, asılım işte...

Vesselam...

İŞTE ... GERÇEKTEN DE İŞTE ŞİİR. YOKSUL KARDEŞİME HAYRANLIĞIMLA DOLU TEBRİKLERİMİ YOLLUYORUM