Emekli olduktan sonra yazdığım ilk şiir.

Bir uçtan,geçtiğim dünyayı tanımadan
tut istersen elimi sımsıcak
yorgun gözlerim ki bilir;
yalnızlık,hep içimin ağrısız tarafında büyüdü
yukarıları görecek(!) kadar insanım
hep gökyüzünün duruluğun da gülünmez ki,
sızısı duyulmaz demeden gençliğin
kopuyorum
arkamdakine bakmadan
ve önümdekini süre-süre...

Ben şimdi kaderime kanmış korkağım
düşlerime bile soramıyorum renkli çeşnileri
yanımda tıfıl büyümüş duygularım yok
hasretini duyduğum özlemlerimin yolsuzluğu
kınayın beni isterseniz,cahilim bugün
sıcağımın eşiğinde büyüyen umut değil bugün
tutarsız adımlarımda aramam sevinci
ne bulursam kanmam,kaderimde ya
korkağım bugün
alın delik-deşik edin kalbimi
küsmez ve kükremez bugün.

Yani sonuna geldik diyorum varsayılanın
yani,beyazın karşı renkleri var şimdi
konur bir yalnızlığım yok tutabildiğim
bir elimde güneş,bir elimde toprak,
karışımına boyun eğiyorum damar damar
ısmarlıyorum ki;kuşlara,yağmurlara
alın adam edin beni çerçevesiz
kıskanabildiğim kadar yaşadığım
hüznüme pençe vurmayın
tuhaflıklar devam etsin bedenimde
ve yeniden insanım mı işte?

...Gibiler çok eski değil
yeni bir yol yok yürüyeceğim
"aynı yolun yolcusuyum"
genede yazacağım söyliyeceğim
ve okuyacağım.
Hamit Tunç
22.03.2007 Afşin