Gönlümde besleyip, gözlerimle gördüğüm bir büyük kente gelişimin duygularıyla...

ÇARŞILAR
1
hep yüründü
hep yürünecek
tozu alnımızın kırışığında
çamur,
heyecanı
yüreğimizin kanında:
gençliğimizi okudu bu kader
ayak izlerimizin oyuklarında
sevda dağlarımıza tırmandı
gülüşlerimiz açıktır
ağlayan içine döker derdini
bir tek acısı saklı öfkeli.

dem vurulur
hem durulur
hep umulur
daha insandan başka
canlı-cansız
neler durur.

kaytan şerittir kopmayan
kollarımızda dostlar
yüreğimiz bağlanmştı sıcacık
bir de süslü demirler yürüyen
“havan batsın”
“benim gibi sevenler”
“yarabbim”
hiç eksik olmayanlar
yaşantımızdır sanki
bunlar
ve daha yakından konuşmaçlar.

2
şunlar
yediklerimiz yani bir gün boyu
serpilmiş evlerinden avuçlarımıza
kahırda etmezler gözlere
seçen biz
seçilen arındığını sanır
öyleyse vur sırtına umut gibi
koca bir günü ortasında
dudaklarda notasız bir müzikle
işte hayvanda bizimle
yaralayan insanda.
3
bir kitapçının önünden geçiyorum
dualar yürüyor ayaklarımda
herkes mi?
şarkı dinliyor dupduru
yazılan geçmişten bir hüzün
ortasındayız biz
mendireğinde asılı,çırpınmadan

göz ki görmekle sorumlu
dönsek bile arkamıza
hep gencimiz()
gençliğimiz serili.

4
muntazam kalan sözdür
söz çığırtıdır burda
uğuldar durur
kirli bir kulak gibi.

5
bir iş yerine getirelim
verilen saatte
olmazsa
köşebaşları saklar bizi
isimler var ki
çok önemli burda
bir şifrenin çözülmüşüdür panolar
kaybolduğumuzda elimizden tutar
izden ize sektirir hep,
iyiliğin açıkça serildiği
insanda
duyunca bunu
bir sıcaklık kaplar yürecikleri
huzurlu adımların atıldığı
korkuya kenetlenmediği
bundandır
coşkunun
ve sıkıntının kalkması.
1975-Konya