Gecenin bir vakti
Yıldızlar karanlığı aydınlatırken
Ay bana baktı parlak gözlerle
Ucundan da olsa
Tutunmak istedim
Birazcıkta ısınmak
Uzandım parmak uçlarımdan
Tüm gücümle
Tutamadım, tutunamadım
Çok istesem de başaramadım

Sen geldin aklıma
Tutmak istediğim ellerini hayal ettim
Ayaz vurmuşçasına titredi ellerim
Buz kesti yüreğim
Üşüdüm ilk defa seni anınca

Oysa
Her şeyde ne güzel başlamıştı
Mutluluğun zirvesinde kahkahalar inlerdi
Ve mutluluk sendin sevdiğim
Bana bakan güzel gözlerin
Sıcacık sözlerin, güneş gibi yakardı beni
Kah ağlar kah gülerdik
Ama tek bir gün ayrılık bilmezdik
Şimdi yoksun
Varlığında bile seni arıyorum
Sıcaklığını, sevgini,
Kaybetmiş deli gibiyim
Ne yöne dönsem yüksek duvarlar
Aramızda uçurumlar var artık sevgili
Özlüyorum
Dile gelmiyor kelimeler
Boğazıma takılıyor her hecesi hasretin
Ve sevgim kan ağlıyor bu günlerde
Dayanması zor acılarla savaşıyorum
Yokluğun öyle zor ki
Yorgun düştü hayallerim
Ve ümitlerim gömülüyor umutsuzluğa

Geceleri
İnsan ne çok yalnız kalırmış meğer
Aklında sevdiği, burnunda kokusu
Ve yokluğu başucunda beklerken
Haykırmak ister içten içe acısını
Sessizce
Kendi kendine yaşatmak bu aşkı
Çok zor be sevgili
Susuyorum
Sana dair yağmurlarda ıslanıyorum
Gecenin en karasında
Sırılsıklam hislerim kaybedince rengini
Siyah beyaz bir tabloya dönüyor ruhum
Sen hayatımın rengiydin
Yoksun artık
Avuçlarımın arasında paramparça hayatım
Ve söylenmesi zor isyanlarım dilimin ucunda
İsyanım varlığındaki yokluğuna
İsyanım değişen zamana
İsyanım artık her şeye
İsyanım...




27 Eylül 2013


Rasim Yılmaz