(ulvi bir bakışın
armağanıydın sen yüreğime
hakir gördüğün sevda türküsü
yanık bağrımızın,iç bakışı
kısa süren aşk kitabının
kahramanlarıydık)


kadeh bitimi dudak izlerimizi
silerdik.
Kimseler içmesin diye
ayna görüntüsünde
çoğalırdık yanyana
kirpiklerim kapanırdı
dizlerinde !
-ve öylece uzanırdı
kederli örme kazağının dibine-


kandırırdık kendimizi
sevgiye açlığımızı hissetirmeden
kan kaybetmiştik belliki
Aşk/Tan
istanbul sürünürdük tenlerimize
bundandır öksüz sehir kokusu


gidemezdik,ayrı yerlere.
her nefesimiz birken
dokunmazdı sözlerimiz birbirine
dillerimiz çözülürdü her muhabbet ertesi
sonra yine keskin sus(uş)lara gebeydi

bir okadar anlamsız bakışırdık
hiç bir şey konuşmadan
işte en güzelinden
anlaşırdı gözlerimiz
-her haliyle herhalde
sanırım öyle -



yollara vururduk ayaklarımızı
ellerimiz bitişik,
Her yer bizim, her mekan evimiz gibi
serseri dolaşırdık uçrasında İstanbul’un

hergeçen gün çoğalıyorum sana
ve ondandır
anıların dibine vuruşum
duygu düşmanımmıydı yoksa?
itiraf edemediğim

ben seni çok Ö z l e d i m
yada onu gibi bişey!
azalıyorum her dediğimde
özlemek kaderime düşen bir paydı

eşitsiz sevdik savaştık yorulduk
Aşk/Tan
sağanak sağanak
ıslandı
İstanbul’un gözlerine
hüzün bulaştı
özlemdendir hanice.