emanetyazmayı keseceğim gözlerine bıraktığım emaneti versen. her yüz de seni aramayı bırakalı çok oldu şimdilerde gölgeler arası geziniyorsun. beni görmeyeli yeni yeni dehlizler açıldı vücudum da.. her gece beynimin lopları arasında sahneliyorum dönme paranoyalarını. çeyrek tur atıyorum iki roman arası sona varmak, alkışları öldürür gibime geliyor. geceyle bu aralar aram iyi ne su sızıyor ne sır eylül sonu ya belki de bundan alışıvermişim almadan hep vermişim.. zamana doğru attığım tüm üçlükler kemikleşmiş kalıntına çarpıp kursağıma yöneliyor. iç geçirdikçe nef(e)simle öğlende kaldırıyoruz cenazeyi.. sözcüklerimin kurban edilişine göz yumuyorum senden gelecek bir fatiha hatrına. korkma! benden sonra seni anmak emanetimdir toprağa.. |