Seni kalbimden söküp attıysam lanet olsun
Her kalemi kağıda sen diye yazdım
Seni kağıda yazarken ağladım Gözlerim çağladı kirpiklerime damladım Her üşüdüğümde kendi kendime sarıldım Seni kalbimden söküp attıysam lanet olsun Gece gündüz demeden seni bekledim Adını her duyduğumda kalbim durdu Odama mahkum oldum yatağıma küstüm Duvardaki resmine bakıp günde bin defa öldüm Seni kalbimden söküp attıysam lanet olsun İçimde fırtınalar koptu kimseye diyemedim Dilime keskin bir bıçak saplandı konuşamadım Sana gelmek istedim yollar kapandı Gittiğin gün dalımdan bir çiçek kopardın Seni kalbimden söküp attıysam lanet olsun Gönül dergahım demirden örüldü Kuşlar konmaz oldu pencereme Kimsesiz bir yetim gibi boynum büküldü Her gece soluma paslı bir kurşun vuruldu Seni kalbimden söküp attıysam lanet olsun İbrahim DALKILIÇ |