Rahmetli Zeki Müren'in "kahır mektubu"nun hüzünlü vedalarıydı dizelerinizdeki avazlar..."sevda ektim kalbime/yalnızlık biçiyorum" diye diyen bir elvedaydı bir zamanlar sevilene...nedendir bilmem ama,sevdaların ardından yanan yüreklerin kor alevler gibi hissedilen duyguları hep okumuşumdur ve o andaki ruh halini anlamaya çalışmışımdır...Öyle der bir bilge"insan insana can kadar yakın;fakat cihan kadar uzaktır"...O ruhun ete kemiğe bürünmüş halinin içinin derinliklerine inememek,O tenin ardındaki güzelliklere bağlanmamak,O fiziğin ardında ebediyen var olan ruhu ve ruhun güzel taraflarını pas geçmek,İçimize eğilmemek gibi yapılan hataların sonucu,sevdalar kalıcı olamıyor maalesef...Kim ki,sevdiğinin ruhunu,yüreğini ve O'na dar dünyayı sevip sarmalamışsa,sevdalar da kalıcı oluyor...tadına doyum olmuyor...kana lana içilse de tükensin istemiyor aşık...şairem,eserinizden avaz avaz yükselen acılar ve ayrılık acısını betimlemede başarılısınız...mutlaka her aşkın ayrılığı başka haliyle,tıpkı her aşkın renginin farklı tadı gibi...

tebriklerim,aşk acısını dillendirip,ayrılıkların ruh haline tercüman olan mısralarınızın içtenliğinedir...selamlarımla...