Çok bedbahtım
Beni bekleme
İstanbul!

Bakma sen benim kusuruma
Ne şeymiş bu, bu bedbaht eden ayrılık
İnsanların anasını belledi

Çabuk unutulurdu bedbahtlıklar belki de
Eksik olanları unutmak mümkün olsaydı eğer
O kadar da çekilmez olmazdı belki de kalp ağrısı
Dev bir özlem yüreği sıyırıp kaldırmasaydı eğer

Ey doğanın sağduyusu
Geçseydim tanrının fikrinden eğer
Bana göz kulak olurdu belki de
Ama nedeni var her şeyin dediyse tanrı eğer
“Suçlu sorumlu arama!”
Vuslatın yer almadığı bir evrende

Ah evet
Bir şey başka şeyi doğuruyordu
Güneş yirmi dört mayısta tutuldu
On yedi temmuzda
Karardı geceye sarkan
O pırıltılı ay!
Bağır/dım
Baba! Kapı kapalı
Annem beni duymuyor
Ve bil ki tüm bunlar
İçimdeki öldürmediğim çocuğun seslenişleri
Belki kimseye söylemediği bir sırrı vardı
Belki de gidecek başka yeri yoktu

Tanrının unuttuğu kalp
Ki sana bunu anlatmak çok zor
Kapat kulağını! Vur üstünkörü vur
Benden bu kadar

Neredesin tanrım dedim
Önce beni yarattın sonra neden unuttun?
Bekledim geceyi
Evet, bekledim gelmesini uykunun
Sankim rüyamda tanrının huzurunda durdum
İtiraf et!
Hadi üşenme
Her sözcüğün üstüne bas
Veda mezarlığı oluyor soluğumu düşürdüğüm her yer
Anne karnında ki bir fetüs kadar saf ve masumdu yaktığım ağıtlar
Bir vakitler
Baharlar kadar çok karşılandım çok uğurlandım
Kaç kez çileden çileye batmış zamanlardan çıktım
On ülkeye ayak izi bıraktım
Nerde yaşadığım ise belli değil
De dedi
Tanrım
Uyanıkken tüm düşüncelerime melek hâkimdi
Uykunun yardımı olmadan hınzırı düşledim
Böyle bitap düşmem bundadır belki de
Yoksa erteler miyim İstanbul’u
De dedi
Tanrım
Tanımaz sabır! Acım benim!
“Rahmana” ihtiyacım var
Beni inleten gönül kavrukluğu
Yapışmış tenime isi
Nasıl
Anlatsam
Ulu orta
Beynim silik
Yüreğim oyuk
Sesim boğuk
Avurtlarım çökük
Şakaklarım beyazladıkça tükendi direncim
De dedi
Tanrım
Henüz tanımazsınız beni
Görünüşümün sizi aldatmasına izin vermeyin
Kimse gerçek adımı bilmez
İnsanlık fakültesinde talebeyim
Annem Melek!
Babam Hızır!
Çok şefkatli gölge gibiydiler üstelik
De dedi
Tanrım
Geceyle gün arasında çekti gittiler
O günden beri
Uzaktan yakından ilgileri yoktu dünyevi zevklerle
Bu bir tercih değil
Böyle şeyler, tanrının takdirini bekleyenlerin başına gelir
De dedi
Tanrım
En zor günlerde
Hep bekledim…
En kötüsü de boşuna bekliyorum hissi...
Hani, kendini güçlü kabul eden ben
Sen! Ateş ve sen! Matem
Beni pes ettiren
De dedi
Tanrım
Ayrılık iki ucu keskin kılıçtır!
İki tarafı da biçer
Tüm gece gözlerimi açık tutup
Baktım…
Evet, inatçı hasret biçmiş içimi
Başımı önüme eğdim
Ve kutsal bir ruh dilimi dizginledi
Z-anne-ttim
De dedi
Tanrım
Anlatamıyorum
İnan ki
Anlatılmaz dil yordamıyla
Ey hayat
Hadi!
Anla sana
Karında taşıyan da
Başımı omuzuna yaslayan da
Eksik İstanbul’da
Öyle bir eksik ki bu
En baba yiğit kalp ağrısı karşısında fark atar
De dedi
Tanrım
Vallahi billahi de
Çatlamasın diye gök
Ah! Çekmiyorum
D e d i m
Tanrım /KAYIP YALDIZ