Bazı kadınlar yaşam dileniyordu
Dünyanın kirlerini iştahlı bir sözün içine sarmalayıp
Yaşıyorlardı güya yüreklerini çöpe atıp
Yanlışı doğru,
Doğruyu yanlış sanıp…
Bazı kadınlar vardı ki öyle
Mutsuzluktan hamile…
Dönüştürüyorlardı güzelliklerini adeta bir zehire
Zulasın da yaşıyorlardı gizli ölümlerlerin hep
Bandırırken ruhlarını kömür karası rengine…
Ve yolları çıkmaz sokağa düşünce
Başlıyorlardı o kez yazgılarına isyan etmeye…
Öylelerin hayatlarında ki zehir serpitili geceler
Kendi dünyalarına ölüm çiseler
Yaşamaya bir türlü doymak nedir bilmezler
Uykusu olmayan tüm tanrısız kentler…
Bazı kadınlar vardı ki en vicdansız saatlerde
Gönülleri hiç razı olmasa bile
Çaresizlik koması girerler
Bırakırlar günahlarını kundaklayıp
Issız bir caminin merdivenleri üzerine…
====
İ.H.Gürcanok
=============