kenarındayım uçurumun
güneşe fırlattım kuşlarımı
gündüzleyin aç kalmasın diye birer birer düşüyorlar gözlerimden eceli gelmedi diyor reklam panoları azar azar yudumluyarak yaşamı kardeş kırlangıçlarına birer yuva bırakarak sırt üstü kendini kemirici duygularından kurtulup da ellerinde kitaplarla dolaşır revan her cümle_i kademinde kendini unutturarak her dile yük bindir ölümün dili yok ki bil! ölen örümcektir bastım böcek oldu astım karınca doldu uyandım kabûstan evrimin uçurumun kenarındayım içimdeki metanetten melhem alma umudunu taşıyarak... aç kollarını aç sevgili aç da yükümü bindireyim üstüne |
güzeldi