muammalı bir damardan kalbe doğru yol alan bir mikrop gibi yalnızlık

ve eğer becerikliyse yeterince, doğru yoldan gitmeyecektir beyne

nedense yeri geliyor sokakları arşınlayan hüzün konvoylarına

el sallayan bir karıncanın gözlerinde buluyorum kendimi

bu şehre hiç kar yağmıyor ya da yağmamış gibi yapıyor

ve yağsa devrim olacak sanki ve tutuklanacak dağlar

kimsesizlikten öleceğiz yine "yeteri kadar" yetmeyecek bize

anımsıyorum esmersin, bazen mavi, bazen hiçbir renkli

sürüsünün peşinden giderken yeni kentler bulmuş bir çoban gibi

anımsayan ve telaşlı. acıya boğulgan bir ova gibi uslu ve usulca

kedere kırılgan fay hatlarında çekingen bir deprem havasında

aslında çok şeysin, bazen hiç şey...

kimine bir kapının kolu kadar basit ama bir çocuk için tek amaç

bir sigara dumanı kadar zevkli kimine, kimine rahatsız

geç kalmış bir otobüs kadar isteksizce yanaşıyorsun duraklara

boyuna yalnızlık biçiyorsun, boyuna yolcusun bilmediğin yollara

mutsuzsun içindeki tuba dallarının gölgesinde

geceye Mona gündüze Lisa, biliyorum yaralısın aslında

ellerine değen her ihanet tablosunda

gizlesen de her ne kadar ve her neyselerinden sıyrılmış

açık ameliyatlı yaralarını. gözlerin kapanmıyor hiçbir bakışta

gözlerin, mutsuz komşusu günlerin. yine de hüzünlü değilsin

her günü koşmak için ayarladın bir takvim sayfasında

ve not düştün bulduğun her boş mutluluk köşesine

"içinin gümüş sularında şavkıyan kim ? "

hangi trenindesin aklının ? hangi rayda tutsak ?

seni her aklıma geldiğinde çağırmayacağım peki

... yukarı bakıyorum sadece

belki izin verirler tabutumuza almayı

iyi bilinen vasıflarımızı....





....



tansiyonumu(zu) çıkardı bu şiir(ler)

belki de hiçbir şeyimiz yoktur

üstümüzün açık kalması dışında mutsuzluğun altında uyuyakalmışken





teşekkürler Meral(GÜL)!


sevgi ile