(yüzünde bin yıllık ağıttın sen...eteklerinden dökülürdü ay ışığı...ben ki...
çok zaman puşt sarayların yalnızı...ama ille de sen...
ille de ayak parmaklarında suyun şavkı...su ve yalnızlık...çalıyor şarkımızı...
bu yüzden beni bir sen...senle unutma...)


üç adım bir sehpa nasıl da dağılmış masa
gri kederli ölüler gelip oturmuşlar soframıza
anıları dolduran caddeler bomboş
zeytin ağaçlarının tozu sinmiş şarabımıza
bulvarda sesime vuran rüzgarlar bir yana
haziran dar geliyor beni var sen der dağlara...

sekiz mevsim yoluma sorgu soruldu
kırık bir kapıda kaldı söylediğim şarkılar
sırlara sabır olmasına oldum da
yine de üşür sesim her ihtilal çıkmazında
döşümüzde yağmur çamur serçe ağzı
ölürsem beni bir sen senle unutma...

deşilsin körpe inzivalar depreşsin ayaz
varsın kırılsın raylar her istasyon vuslat olsun


masal kipleri sevmelere yabancı aşka yalancı
yaz ölüsü turnalar ne çok delip geçti bağrımızı
ve efkarı hicran tutmaz geçitlerde
sazımız mızrabına hepten aksak bir şarkı...

ölürsem beni bir sen senle unutma...

voltasına düşmüşüm kentlerin
git gel ay akşamlarına
cinnet tutan çığlıklar bile yaralı
koyaklarından saraylarına...

bir silah doğrulurken alnıma
bin kavga bin sevda tenhada
tapınağın düş olsa ne fayda
ilahlar cellatlar doğurdukça...

şikayetsiz bir gülüştür hayat
yürek kadar yaşanırmış ömür
her serüven yangını eder
yalazını haydi alnına sür...

ölürsem beni bir sen senle unutma


bir sen yüreğini sözlerimden bırakma..


Mert Metin