Uçurtma İskeleti
ayyaş rüzgarların öptüğü
darmadağın uçurtma iskeleti güvercin çatılarının böldüğü kasığı ay ışığı gri gökyüzümüzde kapılar açılır kapılar kapanır ufak sessizliklerde kar durmaz kesiğinde şubat şiirlerinin kapı önlerinde çarmıha gerilen şairler balkon demirlerinde evler odalar pencereler koridorlar rüya adına örgütlenemez ve katiyen sevişemez gerçekliğe ihbar edilmekten korkarlar masallar lekelenir anlatılmadan sökülen halılarda rutubetli şairler yağmur duvarlarında resimler hayaller dün adına intihar edemez ve katiyen ana dönemez unutulmayan kadın yüzünün kırıldığı aynalarda darmadağın uçurtma iskeleti salar iplerini içimizin kuytu ferahlığında |
Bir imkansızlıgın girdabına düğümlenmiş ömürler ...ahh ...ne çok şiirdi ..Ne çok...Gönülden kutlarım.
Her zaman ki gibi barındırdığı derin felsefesiyle okuyanı sarsan bir duruş.Varolsun yetkin kaleminiz .
Selam ve saygılarımla.