("Mabel Matiz - Sultan Süleyman" ile iyi gider.)

yokluğun dibi!
önümde boş bir sayfa var. aklımda sen. yüreğimde sen. toprağın altındayım belki.
belki de hiçbir kuşun, hatta hiçbir meleğin bile ulaşamayacağı kadar derinindeyim üstelik.
senin, ta en içime yer edişin gibi bir yerdeyim işte. kimse ulaşamaz oraya.

kapanınca içine !
ne gariptir insanın kendi içinde kaybolması, değil mi?
sanki tüm yolları biliyormuşsun gibi gelir ama kayıpsındır.
sanki orada birileri yaşamaktadır ama yalnızsındır işte.
beyaz atların kara bahtları vardır, hissedersin.
ya da ne yapacağını bilemediğin için bir prensesçe yönetilmek istersin.
ölümünü hisseden bir fil gibisindir orada.

yazdıkça iyiden iyiye siyaha çalan o sayfa var ya, hiç kapanmaz.
bir süre sonra harfler birbirine girer, duyguların karışır.
gülersin, ağlarsın, özlersin ya da nefret edersin.

sonra bahar yoktur orada, üşürsün.
kimse ceket vermez sana.
oysa ben verirdim,
sen burada olsan mesela,
ve cennete eşdeğer olurdu burası, eminim.

önümde boş bir sayfa var,
hayatımı yazdığım ve çokça ağır,
ömrümden geriye kalan "sen" yastığım.

"bir zamanlar güzeldi." dediğimiz bir yer.
tam da derin mevzular işte.
ve çaysız gitmiyor, inan.

Ah Sevgili, ah!
önümde boş bir sayfa,
sayfadan boş bir gemi,
gemide tek bir tayfa,
sen de gel, e mi !



| Emrah Nargöz
| 27 Temmuz 2013, Cumartesi 04:15