Bir Nehir Misali

Doğdum, dağların zirvesinden

Bir nehir misali,

Acılar kaya oldu, yolumu kesti.

Parçalandım, savruldum ama

Dinlemedim, yine birleştim devam ettim.

Sevgi etiketiyle çıktı karşıma setler,

Temelsiz, riya doluydu her biri

Göz yaşlarımla çoğaldım, yıktım hepsini

Sarı yapraklar taşıdım üstümde,

Her biri hatıra dolu,

Hiçbirini bırakamadım kıyılarıma.

Dakikalarla sınırlı, gülümseyişlerim vardı,

Hiç çürümeyen damarların da yaprakların,

Sararmadı, hep yeşil kaldı koynum da

Dağlar çıktı önüme, çarptıkça olgunlaştım

Çarpıldıkça, şahlandım devam ettim

Dost diye toprağa sarıldım,

Emildim, güçsüzleştirildim,

Çöktüm, bir zaman yığıldım.

Tortular bağladım, kan kustum

Umut yağmurları, yetişti imdadıma

Kabardım, kalktım devam ettim.

Ufkumu süsledi aşklarım,

Sevdim, sorgusuzca bağlandım,

Kır çiçekleri gibi girdi hayatıma,

Ümitle suladım, sevgimin pınarından.

Güneş gibi doğdu gözlerime, ısıttı

Sarıldım, inandım, uyudum kolların da

Yılana büründü sözleri hepsinin,
Alev oldu bakışları hepsinin,

Hepsi aynı silahlarla vurdu, kır çiçeklerini

Karardı gökyüzüm,

Fırtına oldu, dövdü mantığım kalbimi.

Uslanmadım devam ettim.

Açtım sevgiye, susamıştım şefkate

Uzandı ellerim tebessümlerle,

Attım, sevgi tohumlarını yeni topraklara,

Bekledim umutla, dinlendirmeden gözlerimi

Dıştan göremedim, toprağın içindeki kurtları

Yedi bitirdi, çıkar uğruna tohumları,

Hiçbiri filizlenmedi, doğmadı yaşantıma

Dövündüm, oruç tutum günlerce

Kararımı verdim, kalktım ayağa devam ettim

Kalbimi tersledim, mantığımla

Güvensizlikle, içten içe kurtlandım bende

Yeşertmedim, hiçbir duyguyu

Gömdüm derinlerime, kilitledim

Bir nehir misali,

Devirdim yılları, öylece devam ettim…

İzzettin AKYAPI