İyilik ve kötülük düşman kardeşler gibidir,tıpkı cennet ve cehennem gibi.” İyilikte kötülük için bir suçtur.” Derken,bu şiirinde yine büyüdüm büyülendim. Yürekten teşekkür ve sevgilerimle.. Ama böylesine dolu bir şiirde birşeyler yazmak istedim.
Bize en çok bulantı veren lokma, hayat için düşmanlığın, ölümün, azap ve işkencelerin gereksiz olduğu değil, suça karşı ceza, geceye karşı gün elbette ki olacaktır. Ama suçsuz bir aşkta ayrılık, masum bir ayrılıkta nefret, gülen bir gözde kedere anlam veremedim. Bir zamanlar bu dünyada kötü insanlara ihtiyaç var mı diye sordum kendime. Aşk varsa ayrılık gerekli mi diye sordum. Sevgi varsa nefret gerekli mi diye mırıldandım, güzellik varsa çirkinliğe kim ihtiyaç duyar diye düşündüm. Az kalsın bu soru yüzünden boğuluyordum. Zehirlenmiş pınarların içindeki hücreleri, kurtlanmış ekmekteki dünyayı, pis kokan ateşteki kokuyu, kirli topraktaki verimi gördükten sonra sustum. Kötülük ve çirkinliğe karşı kinim, tiksintim hayatı kemirmiyor, hayatı eşit şekilde düşünmediğimdendi, kötü bir insanda zekâ, vahşi birinde duygu, bir katilde vicdan olmadığını düşünürdüm. Akıl, zekâ, erdemliliğe mahsustur diye şartlanmıştım. Kötü insanlar içinde zeki kişileri görünce, zekâdan nefret ettim. Katil birinde vicdan, vahşi birinde de duyguyu görünce bu erdemlerden de nefret ettim. Ta ki dikenler içinde yeşeren bir gül görünceye kadar. Ben; sadece gülün dikenli olduğunu sanıyordum, gülün dikenler içinde yeşerdiğinin farkında değildim.”Aşkı yaratan ayrılık, iyiliği doğuran kötülüktür.” Ve biz kötülüğü görmeden iyiliğin varlığını, ayrılığı yaşamadan aşkın anlamını öğrenemedik malesef.
Ölüm ise kendini bilen biri için,bir kuşu kafesinden salıvermektir..
O kadar dolu ve yine anlam vermişsiniz ki,bu aydınlığı saçtığınız için tekrar tekrar teşekkürler..