ASLINDA YOKTUN
Aslında yoktun Sevgilim
Düşlediğim bir sevda yaratıp var saydım seni gönlümde Bu hikayeyi yazdım Sen’li şiirler düşürdüm kalemimden Mısra mısra çizdim resmini Nakış nakış işledim İlmek ilmek çoğalttım Sıcacık avuçlarına teslim ettim yüreğimi Kelebekler uçurdum göğsümde özgürce Bahar sevinci doldurdum güldükçe güller açan gamzelerine Dudaklarının rengine boyadım bütün çiçekleri Serseri şişelerle sabahlara devirirken geceyi yüreğimi hasretinle kanatıp gözyaşlarımı yanaklarıma saldım Güneş denizi okşarken usul usul Şarkılarını söylerken martılar Başımı yüreğinin atışlarına dayadım Gözlerine İzmir’in günbatımlarını serdim dudaklarına gecenin büyüsünü Teninin kokusunu estirdim denizlerden Kurduğum her mavi düş’te saçlarıma ılık nefesinden buseler kondurdum Titreyen dudaklarımla Aşkın ateşini tutuşturup _ esmer teninin kıvrımlarında _ Üzüm buğusu gözlerine nice sevişmeler bıraktım sevdim hüzünlendim umutlandım çocuklaştım Sende tanıdım aşkı En güzel duyguları sende tattım Aslında yoktun Ben yazdım Ben bitirdim bu hikayeyi . . . yineyalnızım ( hayat ışığı ) |
İlk nefesle son nefesin valsı bu
Dans et özgürce
Semazen kıskansın seni
Bir elin senden alsın diğer elin sana versin dön dönebildiğin kadar korkma...