Ne güzel sözler...
İnsan olabilseydim,o doga dedigi onunla ,bütünleşecekti ama birisi dogadaki sevgi kadar ulaşılmaz ,digeri çaresiz ve güçsüz oradaki uzaklıga yetışemeyen bir özlem..ikisi arasındaki mesafe uzakdaki ufuk..bir ara çok yakın gibi dursada ,yürüdükce uzaklaşam ufkun özlemi..
Derin mısralar...okumak çok güzeldi hocam.teşekkürler.yüreginize saglık...
Ufuk çizgisi beni hep düşündürür,hayattaki bizler ve özlemlere benzetirim.O özlemler ki,düşününce çok yakınımızda ,ulaşmaya kalkınca aynı o görünen ufuk gibi ulaşılamayan..
Bir süreligine kalbin ve yüregimizin anlık ibadet edişindeki ,duygu,his...var ama ele alınmaz,rüya gibi görünür ama sahiplenilmez..

Bu şiiri anımsattı mısralarınız..

“NE İÇİNDEYİM ZAMANIN”

Ne içindeyim zamanın,
Ne de büsbütün dışında;
Yekpâre geniş bir ânın
Parçalanmaz akışında.
Bir garip rüyâ rengiyle
Uyuşmuş gibi her şekil,
Rüzgarda uçan tüy bile
Benim kadar hafif değil.
Başım sükûtu öğüten
Uçsuz bucaksız değirmen;
İçim muradına ermiş
Abasız, postsuz bir derviş.
Kökü bende bir sarmaşık
Olmuş dünya sezmekteyim,
Mavi, masmavi bir ışık

Ortasında yüzmekteyim.

(A.HamdiTanpınar)

İnsan olabilseydim
Doğayla bütünleşecektim
çok güzel . hayallerin daim olsun ve devanm et sohbet etmeye doğayla. ve bu konuda yalnız değilmişim. saygılarımla.