Dün albümümü karıştırdım
Yıllar öncesinden bir resim

Siyah beyaz

Ne günlerdi
Elime aldım
Daldım geçmişime
Çocukluğuma,
Çocukluk hayallerime
Umutlarıma, ne güzeldi

Hatırlıyorum o resmi
Evimizin kenarında
Bulunan mezarlıkta
Çiçekler arasında
Ağaçlar arasında çekilmişti

En kıymetli arkadaşlarım
En kıymetli arkadaşlarım
Arasında, çocukluk resmimizdi
Umutlarımız vardı geleceğe
Hayallerimiz vardı
Hepsi, o resimde saklı

Neler öğrenmiştik umutlar için
Nasıl yetiştirilmiştik umutlar için

Yaptığımız en küçük yaramazlıklarda
İşlediğimiz en ufak suçlarda

Nasıl erdemli
Olacağımızı öğütleyen
Büyüklerimiz vardı

Keşke büyümeseydik

Hep onlar
Büyüklerimiz olarak kalsaydı

Büyüdük, büyüdük, büyüdük

Gerçekleri gördük
Yalanlarını, ikiyüzlülüklerini
Sahteliklerini gördük

Bizim en küçük
Yaramazlıklarımıza kızanlar

O büyüklerimiz
Bize öğrettiklerinin
Tam tersiyle hayat yaşıyorlardı
Umutlarımızı söndürüyorlardı

Biz büyüdükçe
İkiyüzlülükleri, yalanları
Hayatımızın içine işlemişti

Keşke büyümeseydik

O çocuk yüzümüz kalsaydı

Resimdeki gibi

O çocuk umutlarımız kalsaydı

Keşke büyümeseydik

Görmeseydik,
O iki yüzlülükleri

Görmeseydik
Yalanın karşısında
Eğilen büyüklerimizi

Görmeseydik
Kendi çıkarları adına
Nasıl kıvrıldıklarını görmeseydik

Keşke hep o resimdeki gibi kalsalardı

Bilmeseydik…

Ama hayat
Hayat, bizi büyüttü

Resim orada kaldı
Umutlar orada kaldı

Hayat yalanıyla
Sahtekârlığıyla
Karşımızda duruyor

Ve büyüklerimiz
Yerle bir oldu
Kahramanlarımız öldü

Yaşasın gerçek…